Dušan Džamonja je bio jugoslovenski vajar. Rođen je u 31. januara 1928. godine u Strumici (Makedonija), dok je umro 14. januara 2009. godine u Zagrebu.
Studiranje je započeo 1945. godine na Akademiji likovnih umjetnosti u Zagrebu. Diplomirao je u klasi profesora Vanje Radauša i Franje Kršinića. Magistrirao je 1951. godine u klasi profesora Antuna Augustinčića. Dve godine je stvarao u Kršinićevom studiju; 1953. godine otvorio je svoj studio.
Džamonja je imao prvu veliku izložbu u Galeriji ULUS 1954. godine, kada se i preseljava u Beograd. Samostalne izložbe je u narednim godinama imao u mnogim velikim gradovima: Zagrebu, Beogradu, Milanu, Splitu, Veneciji, Cirihu, Ljubljani, Rimu, Hagu, Klagenfurtu, Đenovi, Skoplju, Kelnu, Manhajmu, Dubrovniku, Diseldorfu, Sarajevu, Londonu i dr.
Učestvovao je na XXX Venecijanskom bijenalu 1960. godine i tako skrenuo pažnju javnosti na sebe. Osvojio je brojne nagrade za života za svoje radove.
Osim vajarstvom, bavio se i stvaranjem arhitektonskih projekata za muzeje, galerije, džamije i nebodere. Poznat je i po spomenicima koji krase zemlje bivše Jugoslavije. Izgradio je letnjikovac i atelje u Vršaru po sopstvenom projektu sedamdesetih godina prošlog veka. Preselio se u Brisel 1987. godine i napravio atelje tamo.
Džamonja je bio vanredan član Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU) od 15. decembra 1988. godine i redovan član Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti (HAZU) od 20. maja 2004. godine.
Spomenik revolucije u Podgariću iz 1967. je jedan od najpoznatijih radova Dušana Džamonje
