Foto: Javno vlasništvo.Đorđe Karađorđević je bio prestolonaslednik Kraljevine Srbije u periodu od 1903. do 1909. godine. Rođen je u Cetinju 8. septembra 1887. godine, a umro je u Beogradu 17. oktobra 1972. godine.
Rođen je kao prvi sin kralja Petra I i njegove supruge kraljice Zorke, koja je bila ćerka crnogorskog kralja Nikole I. Godine 1909. se samovoljno odrekao prestola, nakon čega je novi prestolonaslednik postao njegov mlađi brat Aleksandar.
Od rođenja do 1903. godine njegova titula je bila „Njegovo Visočanstvo knez Đorđe P. Karađorđević“, a do 1909. godine oslovljavan je sa „Njegovo Kraljevsko Visočanstvo princ prestolonaslednik Đorđe Karađorđević od Srbije“.
Do oktobra 1972. godine, odnosno do smrti, titula je glasila „Njegovo Kraljevsko Visočanstvo princ Đorđe Karađorđević“.
Detinjstvo i obrazovanje
Tri godine pre nego što se Đorđe Karađorđević rodio njegova porodica je živela, svega par godina, u dvoru kralja Nikole na Cetinju. Usled političke situacije u Srbiji, nametnute vladavinom dinastije Obrenović, porodica Karađorđević je na Cetinju pronašla neku vrstu utočišta.
Na Cetinju je rođen Đorđe, njegova braća i sestra Jelena. Vrlo rano ih je zadesila porodična nesreća. Njihova majka Zorka umrla je dok su još bili deca.
Kao udovac, Petar je 1984. godine sa decom napustio Cetinje i preselio se u Ženevu. Tamo su živeli četiri godine. Đorđe se školovao u vojnoj školi carske Rusije u sastavu Kadetskog korpusa cara Aleksandra II.
Inače, u Rusiji su bile udate i njegove dve tetke, ćerke njegovog dede Nikole i to za neke od članova carske porodice.
Nakon Majskog prevrata, odnosno ubistva kralja Aleksandra Obrenovića i njegove supruge, Petar Karađorđević je izabran za kralja, a Đorđe kao njegov najstariji sin za njegovog prestolonaslednika.
Đorđe je prekinuo školovanje i stigao sa ocem u Srbiju 1903. godine, gde su živeli kao kraljevska porodica.
Mladost
Đorđe je dobio ime pradede Karađorđa. Inače, Karađorđe je bio vođa Prvog srpskog ustanka i osnivač dinastije Karađorđevića. Isto tako, bio je naširoko poznat po svojoj teškoj naravi koja je izazivala strah i trepet među ljudima.
Đorđe je osim imena, od pradede nasledio i neukrotiv karakter. U slobodno vreme je voleo da peca na Adi gde je pronalazio unutrašnji mir.
Međutim, većinu vremena nije bio mirnog duha, pa ga je njegova tvrdoglavost i ishitrenost često dovodila u nepovoljne položaje. Pogotovo, ako se uzme u obzir da je često bivao u svađi s uticajnim ljudima toga vremena, kao što su bili Apis, Pašić, Petar Živković i drugi.
Njegov brat Aleksandar bio mu je sušta suprotnost. Smiren, taktičan i pouzdan. Samim tim je bio miljenik u okolini.
U martu 1909. godine se dobrovoljno odrekao prestola. Javnosti nije odgovarao njegov karakter, a naročito nakon tragedije na dvoru gde je ubio svog slugu. Čin abdikacije je potaknut pritiskom okoline koja je jasno davala do znanja da ga ne želi za budućeg kralja.
Njegov mlađi brat Aleksandar od tada je važio za novog prestolonaslednika. Napustio je Sankt Petersburg i doselio se na dvor.
Neki su bili mišljenja da je Đorđe uklonjen iz razloga što je pružao jasan nacionalni otpor Austriji. Posle svega, iako više nije bio prestolonaslednik, imao je titulu princa, a kao sin kralja zvali su ga i kraljević.
U listu „Politika“ tih je dana objavljeno: „Onaj, koji je bio najizrazitiji predstavnik nacionalnog otpora prema Austriji uklonjen je i Austrija sad trijumfuje. U sećanju narodnom to će ostati zabeleženo za svagda, i u Srbiji a naročito van Srbije. Zaboraviće se sve ostalo, a ostaće samo jedno: da je Prestolonaslednik Đorđe uklonjen zato, što je hteo rat Austriji“.
Austro-ugarima je odgovaralo što je za novog prestolonaslednika izabran Aleksandar, samim tim što Đorđe nikada nije štedeo na izjavama protiv Austrougarske.
Za vreme Aneksione krize među demonstrantima se izdvojio i javno spalio zastavu Austrougarske. Đorđe je bio hrabar ratnik. Kada su ratovi bili u pitanju nikada se nije štedeo. Bio je učesnik Prvog balkanskog rata, Drugog balkanskog rata i Prvog sveetskog rata.
Tokom Prvog svetskog rata, 1914. godine, je ranjen, nakon čega se jedva oporavio.
Zrele godine
Kralj Petar Karađorđević je umro 1921. godine. Novi kralj je postao njegov mlađi sin Aleksandar. Četiri godine kasnije Đorđe je uhapšen.
Smestili su ga u Specijalnu psihijatrijsku bolnicu nedaleko od Niša. Njegov brat, kralj Aleksandar, je ubijen 1934. godine u Marselju. Đorđe je i dalje bio lišen slobode u psihijatrijskoj ustanovi, jer je tako odgovaralo knezu-namesniku Pavlu i kraljici Mariji.
Počeo je i Drugi svetski rat, a Đorđe je provodio vreme u bolnici, mimo svoje volje. Slobodu je dočekao 1941. godine i to od strane Nemaca, koji su nakon okupacije Kraljevine Jugoslavije mislili da će imati koristi od njega za rešavanje raznih političkih pitanja i lakšeg ostvarenja svojih ciljeva.
Najpre su imali nameru da ga postave za vladara okupirane Srbije. Na njihovo iznenađenje on je odbio takav vid vlasti, te stekao veći ugled u narodu, među komunistima i saveznicima. General Milan Nedić je postao vladar okupirane Srbije.
Sledeće što su mu Nemci nudili bila je vlast iz senke, od čega bi imali obostranu korist. Odbio je i ovu ponudu. Bila je to pustili ponuda, nakon čega su ga pustili da radi što mu je volja. Srpski narod se ponosio njime.
Nakon oslobođenja Beograda lično je čestitao generalu Peki Dapčeviću. Nastavio je da živi skromno odbacivši sve poklone i privilegije.
Kraj života i smrt
Nakon što je završen Drugi svetski rat dinastija Karađorđevića je proglašena državnim neprijateljima. Oduzeta im je imovina i državljanstvo. Karađorđevići su živeli u izgnanstvu, samo je Đorđe bio nastanjen u Beogradu. Živeo je od penzije.
Kao stariji čovek venčao se sa Radmilom Radonjić, sa kojom nije imao decu. Đorđe je umro dočekavši duboku starost, 1972. godine. Sahranjen je u Crkvi Svetog Đorđa blizu Topole. Njegova supruga je sahranjena pokraj njega.
Za života je napisao autobiografiju „Istina o mome životu“.
Odlikovanja
- Orden Svetog kneza Lazara (Kraljevina Srbija)
- Orden Karađorđeve zvezde,
- Veliki krst (Kraljevina Srbija)
- Orden belog orla,
- Veliki krst (Kraljevina Srbija)
- Orden Svetog Save (Kraljevina Srbija)
- Medalja za hrabrost (1912. godine, Kraljevina Srbija)
- Medalja za hrabrost (1913. godine, Kraljevina Srbija)
- Spomenica na rat 1913. godine (Kraljevina Srbija)
- Orden knjaza Danila I (Kraljevina Crna Gora)
- Orden Svetog Petra Cetinjskog (Kraljevina Crna Gora)
