Anto Toni Nobilo je jedan od najpoznatijih hrvatskih advokata, bivši borac i trener tekvondoa. Važi za čoveka koji je više demistifikovao novokomponovanu hrvatsku istoriju nego svi istoričari zajedno. Njegovi klijenti, bez obzira na težinu optužnice, su uvek imali šansu.
Rođen je 4. decembra 1950. godine u Splitu. Poreklom je iz korčulanske partizanske porodice. Otac Ivan Nobilo je, tokom rata, bio zarobljen u logoru, a zatim se zaposlio u Udbi. Živeli su na relaciji Split-Osijek-Karlovac gde je Anto proveo mladost. Studirao je Pravni fakultet u Zagrebu.
Karijeru je započeo u Okružnom javnom tužilaštvu gde je bio pripravnik. Početkom osamdesetih godina je radio u Donjoj Stubici, a 1986. godine se vratio u Zagreb i bio je tužilac u procesu protiv bivšeg političara i ministra NDH, Andrije Artukovića. Protiv sebe je imao tadašnji advokatski drim tim Srđu Popovića i Sillvija Degena, ali Anto je briljirao i slučaj je uspešno priveo kraju. Mnogi u nezavisnoj Hrvatskoj mu to nisu oprostili.
1989. godine je prijavio Franju Tuđmana, a dve godine kasnije je bio tužilac u postupcima protiv Željka Ražnatovića Arkana i Gorana Hadžića. 1993. godine se borio da Merčepova banda odgovara za ubistvo srpske porodice Zec čime je zapečatio svoju tužilačku karijeru.
Nakon toga je otvorio advokatsku kancelariju. Javnosti je postao poznat jer je branio pokojnu glumicu Enu Begović koja je optužena za smrt motocikliste u Jarunu. Neki od Antovih klijenata su kontroverzni biznismen Miroslav Kutle, zagrebački preduzetnik Hrvoje Petrač, političar Damir Polančec, kontroverzni sveštenik fra Šime Nimca, bivši šef Udbe Josip Perković, i drugi.
U Hagu je zastupao Tihomira Blaškića, načelnika HVO štaba u Mostaru. Sumnjiči se da je medijima otkrio poverljive informacije poput imena zaštićenog svedoka u ovom slučaju. Sve što je radio praćeno je jakim publicitetom zahvaljujući kome je dobijao nove poslove. Jedan je od prvih advokata koji je shvatio moć medija.
Bio je predsednik tekvondo kluba Metalac čijeg je direktora, Draga Mačeka, takođe zastupao. Sa poslovnim partnerom Mićom Carićem je kupio fabriku Nada Dimić koju su kasnije prodali preduzetniku Željku Kerumu koji je 2009. godine postao gradonačelnik Splita.
Mićo je bio povezan na lošem glasu, ali Anto je tvrdio da se radi o poštenom čoveku kome su namestili da sarađuje sa kriminalcem Zlatkom Bagarićem.
28 godina je bio u braku sa Jadrankom Nobilo koju je upoznao u Karlovcu. Zajedno su došli u Zagreb gde je ona studirala fizičku kulturu, a on pravo. Imaju troje dece, ćerke Ivanu i Franu i sina Niku. Jadranka je tvrdila da je vodila računa o njegovim roditeljima, deci, poslovima, itd. zbog čega nije bila zadovoljna podelom imovine koju su zajedno stekli. 2002. godine su se razveli jer je saznala da se Anto viđa sa sudijom zagrebačkog opštinskog suda, Vinkom Mavrić. Videla ih je ćerka Ivana koja sa njim nije komunicirala jer ju je pretukao kada je saznao da se zabavlja sa pevačem Tonijem Cetinskim. Toni je izjavio da je Anto poslao dvojicu naoružanih mladića da ga otmu, ali spasila ga je Ivana koja je ocu rekla da prvo mora nju da ubije. Ubrzo posle razvoda, Anto se oženio Vinkom i sa njom ima jednog sina.
Bio je kandidat Hrvatske narodne stranke (HNS) za ministra pravosuđa, ali posle izjave bivše supruge da ju je pretukao, uklonjen je sa liste. 2004. godine Jadranka je za hrvatski Nacional rekla da je suprug nju i decu emotivno i fizički zlostavljao.
Anto je 1968. godine počeo da se bavi tekvondom i u periodu od 1973. do 1981. godine je nastupao za jugoslovensku reprezentaciju. Deset puta je bio prvak Jugoslavije u teškoj kategoriji. 1974. godine je osvojio srebrnu medalju na Svetskom prvenstvu u Montrealu. Na Evropskom prvenstvu u Štutgartu je osvojio zlato. 1978. godine je na Svetskom prvenstvu karatea u Oklahoma Sitiju, SAD, izgubio od Mira Barišića, ubice jugoslovenskog ambasadora Rolovića u Stokholmu koji je nastupao za Paragvaj. Miro je tražio da se na dodeli medalje, pored paragvajske, istakne i hrvatska zastava zbog čega ga je Anto pljunuo i opsovao.
Nakon odsluženja vojnog roka, više se nije borio, već je trenirao jugoslovensku reprezentaciju od 1978. do 1990. godine. Nosilac je crnog pojasa 8. dan.
Reference:
http://www.vecernji.hr/biografije/anto-nobilo-514
http://narod.hr/hrvatska/anto-nobilo-odvjetnik-josipa-perkovica