Anto Nobilo

Biografija

Anto Toni Nobilo je jedan od najpoznatijih hrvatskih advokata, bivši borac i trener tekvondoa. Rođen je 4. decembra 1950. godine u Splitu. Živi i radi u Zagrebu.

Važi za čoveka koji je „više demistifikovao novokomponovanu hrvatsku istoriju nego svi istoričari zajedno“. Njegovi klijenti su, bez obzira na težinu optužnice, uvek imali šansu.

Poreklo, detinjstvo i obrazovanje

Anto Nobilo je rođen 1950. godine. Poreklom je iz korčulanske partizanske porodice. Otac Ivan Nobilo je tokom Drugog svetskog rata bio zarobljen u logoru, a zatim se zaposlio u Udbi. Živeli su na relaciji Split-Osijek-Karlovac, gde je Anto proveo mladost.

Po završetku osnovne škole, upisao je i završio Gimnaziju u Karlovcu. Diplomirao je na Pravnom fakultetu Univerziteta u Zagrebu.

Sportska karijera

Anto je 1968. godine počeo da se bavi tekvondom i u periodu od 1973. do 1981. godine je nastupao za jugoslovensku reprezentaciju. Deset puta je bio prvak Jugoslavije u teškoj kategoriji.

Na Svetskom prvenstvu u Montrealu 1974. godine je osvojio srebrnu medalju, a na Evropskom prvenstvu u Štutgartu naredne godine zlatnu.

Nobilo je 1978. godine na Svetskom prvenstvu karatea u Oklahoma Sitiju, SAD, izgubio od Mira Barišića, ubice jugoslovenskog ambasadora Rolovića u Stokholmu koji je nastupao za Paragvaj. Miro je tražio da se na dodeli medalje, pored paragvajske, istakne i hrvatska zastava zbog čega ga je Anto pljunuo i opsovao.

Nakon odsluženja vojnog roka, više se nije borio, već je trenirao jugoslovensku reprezentaciju od 1978. do 1990. godine. Nosilac je crnog pojasa 8. dan.

Objavio je knjige „Tae kwon do, način borbe nogama i rukama“ (1979.), „Taekwondo novi olimpijski sport“ (1986.) i „Izvorni taekwondo“ (1989).

Advokatska karijera

Anto Nobilo je karijeru započeo u Okružnom javnom tužilaštvu gde je bio pripravnik. Početkom osamdesetih godina je radio u Donjoj Stubici, a 1986. godine se vratio u Zagreb i bio je tužilac u procesu protiv bivšeg političara i ministra NDH, Andrije Artukovića.

Protiv sebe je imao tadašnji advokatski drim tim Srđu Popovića i Silvija Degena, ali Anto je briljirao i slučaj je uspešno priveo kraju. Mnogi u nezavisnoj Hrvatskoj mu to nisu oprostili.

1989. godine je prijavio Franju Tuđmana, a dve godine kasnije je bio tužilac u postupcima protiv Željka Ražnatovića Arkana i Gorana Hadžića. 1993. godine se borio da grupa Tomislava Merčepova  odgovara za ubistvo srpske porodice Zec čime je zapečatio svoju tužilačku karijeru.

Nakon toga je otvorio advokatsku kancelariju. Javnosti je postao poznat jer je branio pokojnu glumicu Enu Begović koja je bila optužena za smrt motocikliste u Jarunu.

Neki od Nobilovih klijenata su kontroverzni biznismen Miroslav Kutle, zagrebački preduzetnik Hrvoje Petrač, političar Damir Polančec, kontroverzni sveštenik fra Šime Nimac, bivši šef UDBE Josip Perković, i drugi.

U Hagu je zastupao Tihomira Blaškića, načelnika HVO štaba u Mostaru. Sumnjiči se da je medijima otkrio poverljive informacije poput imena zaštićenog svedoka u ovom slučaju. Sve što je radio praćeno je jakim publicitetom zahvaljujući kome je dobijao nove poslove. Jedan je od prvih advokata koji je shvatio moć medija.

Bio je predsednik tekvondo kluba Metalac čijeg je direktora, Draga Mačeka, takođe zastupao. Sa poslovnim partnerom Mićom Carićem je kupio fabriku Nada Dimić koju su kasnije prodali preduzetniku Željku Kerumu, a koji je 2009. godine postao gradonačelnik Splita.

Mićo je bio povezan na lošem glasu, ali Anto je tvrdio da se radi o poštenom čoveku kome su namestili da sarađuje sa kriminalcem Zlatkom Bagarićem.

Nobilo se u avgustu 2018. godine pridružio međunarodnom advokatskom timu koji je trebalo da radi na rešavanju slučaja stradanja mladića Davida Dragičevića u Banjaluci. Osim njega, tim su činili Duško Tomić, Ifet Feraget i Zora Nikodinović Dobričanin.

Već u novembru 2018. godine napustio je tim nakon što je utvrdio da Davorom Dragičevićem, Davidovim ocem „manipulišu političari kako bi se stvorio utisak da iza ubistva stoje vlasti Republike Srpske“.

Advokatska kancelarija Ante Nobila zastupa i trojicu nekadašnjih zatvorenika u splitskom logoru Lora početkom devedesetih godina prošlog veka.

Trebinjci Ljubiša Gerun, Veso Deretić i Vladimir Živković traže od hrvatske države po 250 hiljada kuna odštete za mučenje i zlostavljanje koje su doživeli od strane vojnih policajaca za šta su ti vojni policajci bili i osuđeni.

Nobilo je tim povodom saopštio da ljudi iz Lore čekaju skoro trideset godina da bi došli do neke pravične naknade.

Politička karijera

Nobilo je bio kandidat Hrvatske narodne stranke (HNS) za ministra pravosuđa, ali posle izjave bivše supruge da ju je pretukao, uklonjen je sa liste.

U intervjuu koji je u maju 2005. godine dao radiju Slobodna Evropa, između ostalog, izneo je svoje mišljenje o sukobima devedesetih i nacionalnim liderima koji su te konflikte sprovodili.

O Franji Tuđmanu i Slobodanu Miloševiću

„Slažem se da su u strateškom smislu Tuđman i Miloševć bili saveznici, premda su u Hrvatskoj i BiH ponegdje bili u taktičkom sukobu. Tuđman je s jedne strane bio impresioniran s Miloševićem, a s druge strane robovao svojoj kvazi povijesnoj fiks ideji o obnovi Banovine Hrvatske iz 1939. godine. Ubojstvo Blaža Kraljevića je zaista izvršeno očigledno po zapovjedi s višeg mjesta kako bi se uklonila spona koja je povezivala bošnjački i hrvatski narod u BIH u borbi protiv zajedničkog neprijatelja. HOS u BiH iz 1992. godine je bila istinska bošnjačko–hrvatska vojna formacija i prepreka hrvatsko–bošnjačkom ratu.“

O ratu u Bosni i Hercegovini

„Nažalost po mom mišljenju Hrvatska je bila agresor u BiH, ali pitanje je da li se BiH isplati tužiti RH ili sa RH izgraditi partnerske i prijateljske odnose koji će sanirati prošlost i stvoriti temelje za zajedničku budućnost u Evropi.“

„Tuđman je planirao tzv. humano preseljenje stanovništva, što je bio finiji izraz za etničko čišćenje. Njegova ideja je bila da se stanovništvo pokrene u selidbu tako da pripadnici jednog naroda se koncentriraju na ono područje koje u vojnom smislu drži vojska tog naroda i da se na taj način jednom zauvijek riješi pitanje BIH. Međutim kako niko ne napušta svoju kuću bez velike nevolje, oni niže rangirani su sasvim ispravno takvu politiku shvatili kao poziv na nasilje i nasiljem su prema pripadnicima suprotnog naroda pokušali stvoriti etnički čista područja. Rat u BiH i ratni zločini imali su jedino za cilj stvaranje etničkih čistih područja. Na sreću ta politika nije prošla.“

Privatni život

Anto Nobilo je 28 godina bio u braku sa Jadrankom Nobilo koju je upoznao u Karlovcu. Zajedno su došli u Zagreb, gde je ona studirala fizičku kulturu, a on pravo. Imaju troje dece, ćerke Ivanu i Franu i sina Niku.

Jadranka je tvrdila da je vodila računa o njegovim roditeljima, deci, poslovima i svemu ostalom, zbog čega nije bila zadovoljna podelom imovine koju su zajedno stekli.

Razveli su se 2002. godine, jer je Jadranka navodno saznala da se Anto viđa sa sutkinjom zagrebačkog opštinskog suda, Vinkom Mavrić. Videla ih je ćerka Ivana koja sa njim nije komunicirala, jer ju je pretukao kada je saznao da se zabavlja sa pevačem Tonijem Cetinskim.

Toni je izjavio da je Anto poslao dvojicu naoružanih mladića da ga otmu, ali spasila ga je Ivana koja je ocu rekla da prvo mora nju da ubije. Ubrzo posle razvoda, Anto se oženio Vinkom i sa njom ima jednog sina.

Njegova bivša supruga je u intervjuu za hrvatski list „Nacional“ kazala da je suprug nju i decu emotivno i fizički zlostavljao.

Reference

http://www.vecernji.hr/biografije/anto-nobilo-514

https://www.slobodnaevropa.org/a/845745.html

https://dnevnik.hr/vijesti/svijet/odvjetnik-anto-nobilo-istupio-iz-pravnog-tima-koji-je-istrazivao-smrt-davida-dragicevica—537837.html

https://www.slobodnaevropa.org/a/hrvatska-odstete-lora/30422829.html