Boris Pingović

Biografija

Boris Pingović je srpski pozorišni, televizijski i filmski glumac. Stalni je član ansambla Narodnog pozorišta u Beogradu gde je odigrao na desetine vrlo značajnih uloga. Pingović je rođen 18. septembra 1970. godine u Sremskoj Mitrovici. Oženjen je i ima ćerku. Živi i radi u Beogradu.

Prve glumačke korake napravio je u mitrovačkom „Domu omladine“, a nakon srednje škole je upisao glumu na Fakultetu dramskih umetnosti (FDU) klasi profesora Vlade Jevtovića.

Od 1994. godine je stalni član Narodnog pozorišta, ali je sarađivao i sa drugim teatrima. Utelovio je neke od najznačajnijih likova domaće i svetske književnosti.

Televizijska publika ga je upoznala polovinom devedesetih godina kroz manje uloge. Tokom dvehiljaditih je glumio u brojnim filmovima i serijama.

Mlađa publika ga prepoznaje po ulozi Jovana Despotovića u kriminalističkoj seriji „Ubice mog oca“, kao i po liku Nikše Korlata u telenoveli „Igra sudbine“.

Pored toga, glumac se bavi i muzikom i pisanjem pesama.

Detinjstvo i obrazovanje

Boris Pingović je rođen u Sremskoj Mitrovici. Glumom je počeo da se bavi vrlo rano. Bio je član recitatorskog kluba „Kaliopa“, te je redovno nastupao u mitrovačkom „Domu omladine“.

Osnovnu i srednju školu je završio u Sremskoj Mitrovici. Nakon toga je upisao glumu na Fakultetu dramskih umetnosti (FDU) u Beogradu.

Studirao je sa Natašom Ninković, Nebojšom Glogovcem, Sergejom Trifunovićem, Vojinom Ćetkovićem, Nelom Mihajlović i drugima. Diplomirao je 1994. godine u klasi profesora Vlade Jevtovića.

Pozorišna karijera

Jednu od prvih uloga na „daskama koje život znače“ Boris Pingović je odigrao u prestavi „Slobodna teritorija“ u režiji Zorana Tasića koja se na repertoaru Beogradskog dramskog pozorišta (BDP) našla u februaru 1992. godine. U „Ateljeu 212“ je od marta 1993. godine igrao Natanaila u drami „Vreme čuda“.

Pingović je sledeće godine postao stalni član Narodnog pozorišta u Beogradu. Iste godine je igrao u predstavama „Pigmalion“, „Centrifugalni igrač“ i „Mandragola“.

Od 1995. godine je u komadu „Beograd“ tumačio lik Bate, a u „Idiotu“ Ivolgina Gavrila Ardalionoviča.

Na repertoaru Narodnog pozorišta se u novembru 1997. godine našla drama „Majstor“ koju je režirao Dimitrije Jovanović, a u kojoj je Boris igrao Džulijana Filda.

Od naredne godine je sa Markom Nikolićem igrao predstavu „Zagonetne varijacije“ u režiji Božidara Đurovića. Sa rediteljem Nikitom Milivojevićem je sarađivao na drami „Maksim Crnojević“ u kojoj je utelovio lik Đorđa.

Pigović je od decembra 2001. godine sa Nelom Mihajlović, Bojanom Bajčetićem i drugima igrao predstavu Polaroidi“.

Na repertoaru Narodnog pozorišta je od decembra 2003. godine bila drama „Sabirni centar“ u kojoj je tumačio lik Srećka Ruzmarina. Bio je Ljovičik u predstavi „Crno mleko“ u režiji Đurđe Tešić.

Pingović je sa Nadom Šargin, Ljiljanom Blagojević i drugima od novembra 2005. godine u Narodnom pozorištu igrao predstavu „Žendiba“.

U maju naredne godine su premijerno izveli predstavu „Tri sestre“ u režiji Vide Ognjenović u kojoj je Boris tumačio lik  Veršinjina Aleklsandra Ignjatijeviča u alternaciji sa Tihomirom Stanićem.

Iste godine je u Pozorištu „Boško Buha“ glumio Orsina u predstavi „Bogojavljenska noć“.

Od 2007. godine publika Narodnog pozorišta ga je mogla videti u predstavama „Vesele žene vindzorske“ i „Car Edip“, a od 2008. godine je igrao u komadima „Vitamini“ i „Derviš i smrt“.  Reditelj Egon Savin mu je poverio ulogu Aljoše u drami „Pokojnik“, a od maja 2010. godine je u „Životinjskom carstvu“ glumio Krisa.

Utelovio je lik Žila u komadu „Mali bračni zločini“ koji je režirao Filip Grinvald, a koji se na repertoaru Narodnog pozorišta pojavio u aprilu 2011. godine.

Tokom naredne godine Pingović je igrao čak tri premijere. U aprilu je sa Predragom Ejdusom, Nikolom Rakočevićem i drugima prvi put zaigrao u predstavi „Život je san“. U „Henriku Šestom“ koji se na repertoaru našao u maju glumio je vojvodu od Samerseta.

Sledećeg meseca je u Teatru Vuk zajedno sa Nebojšom Dugalićem prvi put izveo komad „Da to su bili dani“ koji su njih dvojica režirali.

Usledile su uloge u predstavama „Kod večite slavine“ i „Put u Damask“. Boris Pingović u komadu „Čudo u Šarganu“ reditelja Egona Savina glumio Vilotijevića[1].

Sa Nebojšom Dugalićem, Vojislavom Savićem i Ninom Ćosić je od osmog marta 2020. godine u Narodnom pozorištu izvodio kabare pod nazivom „Da, to su bili dani[2]„.

Filmska i televizijska karijera

Boris Pingović je uporedo sa vrlo uspešnom pozorišnom, gradio i televizijsku i filmsku karijeru. Na televizijskom ekranu debitovao je 1993. godine manjom ulogom u drami „Raj“ reditelja Petra Zeca.

Sledeće godine je u komediji koju je napisao Stevan Koprivica „Biće bolje“ glumio sekretara. U toku 2007. godine Pingović se pojavio u dramskoj seriji „Gore-dole“ koju potpisuje Gordan Mihić.

Naredne godine je imao manju ulogu u drami „vraćanje“, te utelovio glavnog junaka u televizijskom filmu „Svirač“ koju je režirao Dejan Ćorković.

Zajedno sa Markom Nikolićem je 2002. godine snimio TV dramu „Zagonetne varijacije“ koja je emitovana na programu Televizije Beograd. Manje uloge su mu dopale u seriji „Lisice“ i TV drami „Majstor“.

Tumačio je lik pukovnika Jevrema Markovića u Šotrinoj drami „Ilka“. U dokumentarno-igranoj seriji „Tragom Karađorđa“ je utelovio lik prote Matije Nenadovića, a u TV seriji „Karađorđe i pozorište“ je igrao naslovnog junaka.

Pojavio se u seriji „Ljubav, navika, panika“, filmu „Sinovci“ iz 2006. godine, te igrao profesora u filmu „Rekonvalescenti“.

Oživeo je književnika Stevana Sremca u filmu „Božićna pečenica“. Pojavio se u srpsko-mađarskom filmu „Peščanik“, a tokom 2007. i 2008. godine Pingović je glumio Vojina u telenoveli „Ljubav i mržnja“.

Tokom 2011. i 2012. godine ljubitelji serije „Žene sa Dedinja“ su ga gledali u ulozi Roberta, a publika serije „Cvet lipe na Balkanu“ u ulogama Miloša, odnosno Predraga.

Glumio je reditelja Vitomira u seriji „Na putu za Montevideo“ koja se na TV ekranima premijerno pojavila 2013. godine.

Iste godine je Pingović u ostvarenju „Vrata Srbije: Mojsinjska Svega gora“ igrao Konstantina Ćirila. Glumio je psihologa Kostu u popularnoj seriji „Sinđelići“, te Ivana Milutinovića u „Ravnoj Gori“.

U dramskoj seriji „Pet“ reditelja Balše Đoga tumačio je lik Miloša Šumara, dok su glavne junakinje glumile Jelena Đokić, Hristina Popović, Marija Karan, Gala Videnović i Milena Radulović.

Utelovio je lik Veselinovića u dve epizode popularne serije „Senke nad Balkanom“. U seriji „Preživeti Beograd“ je tokom 2019. i 2020. godine igrao Vojina. Glumio je i Jovana Despotovića u kriminalističkoj seriji „Ubice mog oca“.

Boris je za potrebe serije „Aleksandar od Jugoslavije“ oživeo srpskog diplomatu Milenka Vesnića.

Od 2021. do 2023. godine igrao je Nikšu Korlata u popularnoj telenoveli „Igra sudbine“.

U međuvremenu je glumio Božu u humorističnoj seriji „Lako je Raletu“, te Nikolu Ubiparipovića u kriminalističkoj seriji „Nemirni“.

Boris Pingović je pozajmio glas i za nekoliko animiranih filmova, kao što su „Lepotica i zver“, „Strašna priča o igračkama“, „Neviđeni 2“ i druge.

Privatni život

Boris Pingović je rođen 1970. godine u Sremskoj Mitrovici. U nekoliko intervjua je kazao da je imao vrlo bezbrižno i lepo detinjstvo. U ovom gradu se rodila ljubav prema glumi, te je nakon srednje škole upisao, a potom i završio Fakultet dramskih umetnosti.

Govoreći o odrastanju u Mitrovici, glumac se prisetio kako su dane provodili na savskom keju uz gitaru i piće. Pored toga, slušao je rok en rol, pa nije propuštao koncerte bendova koji su u njegov grad dolazili iz cele bivše Jugoslavije[3].

Pored toga što glumi i režira, Boris Pingović se bavi i muzikom, te piše poeziju. Objavio je dve zbirke pesama – „Čubrina 3A“ i „Da ništa priznao ne bih“.

O glumčevom privatnom životu se vrlo malo zna. Ono što je poznato jeste da je oženjen i da ima ćerku Lenu. Kuma mu je Nela Mihailović, koleginica sa fakulteta.

Filmografija

Filmovi i serije

• 1993. Raj
• 1994. Biće bolje
• 1997. Gore dole
• 1998. Vraćanje
• 1998. Svirač
• 2002. Majstor
• 2002. Zagonetne varijacije
• 2002. Lisice
• 2003. Ilka
• 2004. Tragom Karađorđa
• 2004. Karađorđe i pozorište
• 2005. Ljubav, navika, panika
• 2006. Sinovci
• 2006. Rekonvalescenti
• 2007. Božićna pečenica
• 2007. Peščanik
• 2007—2008. Ljubav i mržnja
• 2002-2015. Vršačka pozorišna jesen
• 2011—2012. Žene sa Dedinja
• 2011—2012. Cvat lipe na Balkanu
• 2013. Na putu za Montevideo
• 2013. Vrata Srbije: Mojsinjska Sveta gora
• 2013—2016. Sinđelići
• 2014. Ravna Gora
• 2017. Horizonti
• 2018. Pet
• 2018-2020. Ubice mog oca
• 2019-2020. Senke nad Balkanom
• 2019-2020. Preživeti Beograd
• 2021. Kralj Aleksandar od Jugoslavije
• 2021-2023. Igra sudbine
• 2023. Lako je Raletu
• 2023. Nemirni

Sinhronizacije

• 2014-2015. Zmajevi: Serija
• 2017. Lepotica i zver
• 2017. Strašna priča o igračkama
• 2018. Neviđeni 2
• 2018. Pećinci

Predstave: „Majstor“, „Zagonetne varijacije“, „Polaroidi“, „Crno mleko“, „Sabirni centar“, „San letnje noći“, „Mandragola“, „Idiot“, „Ukroćena goropad“, „Pigmalion“, „Maksim Crnojević“, „Ženidba“, „Tri sestre“, „Bogojavljenska noć“ i mnoge druge.

Reference

• [1] http://teatroslov.mpus.org.rs/teatrografija.php?ko=licnost&id=4089
• [2] https://web.archive.org/web/20200411133609/https://www.studnel.com/kultura/item/3016-boris-pingovic-talenti-i-darovi-su-me-sami-prizvali
• [3] https://mitrovica.info/boris-pingovic-bila-je-privilegija-odrastati-u-mitrovici/